Prodigal Son (Stuttgart Hbf)

The Railway Station is one of many “temples” of homelessness. A clatter of plates with changing schedules, the announcements of departures and arrivals, like a rosary, or a mantra, soothe the anguish of waiting for Nothing. Where the day longs for the night and the night waits for the day, life clings to the wall of a waiting room and reads from an open lexicon of homelessness: helplessness, insomnia, hopelessness ...

Polish text

Syn marnotrawny

Syn marnotrawny, 1994, instalacja na dworcu Stuttgart Hauptbahnhof.

Dworzec to jedna z wielu „świątyń” bezdomności. Klekot zmieniających się tabliczek w rozkładzie jazdy, zapowiedzi odjazdów i przyjazdów, jak różaniec lub mantra, łagodzą udrękę czekania na Nic. Tam, gdzie dzień domaga się nocy, a noc wypatruje dnia, życie przywiera do ściany poczekalni i czyta z otwartego leksykonu bezdomności: bezsilność, bezsenność, beznadziejność...